Τι θα ένιωσε άραγε ακούγοντας τις δηλώσεις του Κώστα Τσόκλη η νεαρή πια κοπέλα από την Αμάρυνθο;

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 3/9/2010

Ηταν 16χρονη έφηβη όταν κατήγγειλε ότι βιάστηκε μέσα στο σχολείο από τέσσερις συνομήλικους συμμαθητές της. Οι δικαστές τούς αθώωσαν γιατί δεν πείστηκαν ότι οι πράξεις τελέστηκαν χωρίς τη συναίνεσή της. Προσπάθησαν κι εκείνοι να βρουν ποιος έφταιξε στο βιασμό. Και τον βρήκαν.

Πόσα άλλα κορίτσια γύρω μας βρήκαν το κουράγιο και έφτασαν στις δικαστικές αίθουσες για να «βιαστούν» άλλη μια φορά, ψυχολογικά και ηθικά. «Φοράτε σουτιέν; Φοράτε μίνι φούστες; Πίνετε; Μπαίνετε σε αμάξια αγνώστων; Πόσο συχνά κάνετε έρωτα;» Αυτές είναι οι ερωτήσεις ρουτίνας, που δέχονται τα θύματα βιασμών στα δικαστήρια. Οι θύτες αρκεί να ενοχοποιήσουν το θύμα και ξεμπέρδεψαν. Γιατί για τους άντρες ο βιασμός είναι «ερωτική επίθεση», όπως λέει και ο Κ. Τσόκλης.

Θυμήθηκα και την επιστολή της 22χρονης Λ., που παρέδωσε το 2006 ο πρόεδρος του συλλόγου «Το Χαμόγελο του παιδιού» στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την τρομακτική αύξηση των κακοποιήσεων ανηλίκων στη χώρα. Η Λ. είχε ζήσει τη φρίκη από τον ίδιο της τον πατέρα. Κατάφερε να τον στείλει φυλακή για τα επόμενα 19 χρόνια, έχοντας απέναντί της, και όχι πλάι της, την ίδια της τη μάνα και τα αδέλφια της. Υποστήριζαν ότι είναι «τρελή».

Μας αρέσει να ξεχνάμε. Μας ανακουφίζει. Είμαστε μια κοινωνία που αντιστρέφει τους ρόλους θύτη και θύματος, που προσπαθεί να κρύψει τις πληγές της με τη συγκάλυψη, που αρνείται να μπει στη θέση του άλλου.

Οι παλιές δηλώσεις, όμως, του Κώστα Τσόκλη, που με τόση ευκολία τις επαναλαμβάνει τις τελευταίες ημέρες, αφορούν την ίδια μας τη ζωή. Μέσα ή δίπλα απ' τα σπίτια μας. Δεν είναι μυθοπλασία, δεν είναι μία ερμηνεία ενός καμβά, δεν είναι καν ανοησίες. Μιλάμε για εγκληματικές ενέργειες που καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές. Ενίοτε, τις αφαιρούν κιόλας.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ