Σπίλμπεργκ, Γκοντάρ και Σκορσέζε γράφουν ερωτική επιστολή στο Φιλμ

Η Τασίτα Ντιν είναι μια Αγγλίδα καλλιτέχνης, εικαστικός, που ζει και δουλεύει στο Βερολίνο.

Πριν λίγο καιρό της ανατέθηκε μια έκθεση στο Turbine Hall της Tate Modern στο Λονδίνο.

Η Τασίτα Ντιν χρησιμοποιεί ούτως ή άλλως εκτατεμένα το φιλμ και μάλιστα των 16mm στα έργα της. Οταν, πριν ένα χρόνο, το εργαστήριο με το οποίο συνεργαζόταν, στο Σόχο, την ενημέρωσε ότι έπαψε την επεξεργασία του φιλμ, βρέθηκε, στην ουσία, χωρίς πρώτη ύλη.

Ετσι, η έκθεση που παρουσιάζει αυτόν τον καιρό και μέχρι τον Μάρτιο, στην Tate Modern, η καλλιτέχνης, έχει τον τίτλο «FILM» και αυτό ως αντικείμενό της.

Στον κατάλογο της έκθεσης, «The Unilever Series: Tacita Dean, FILM», κάποιοι από τους σημαντικότερους και πιο αγαπημένους μας κινηματογραφικούς δημιουργούς εκφράζουν τις ευχαριστίες τους προς το φιλμ. Διαβάστε παρακάτω τι έχουν να πουν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ και, φυσικά, ο λάτρης του φιλμ Μάρτιν Σκορσέζε:

Στίβεν Σπίλμπεργκ

Το αγαπημένο μου βήμα ανάμεσα στη φαντασία και την εικόνα είναι μια λωρίδα χημικά παρασκευασμένου υλικού, που μπορείς να το κρατήσεις, να το τυλίξεις, να το τσακίσεις, να το κοιτάξεις με γυμνά μάτια ή να το προβάλεις σε μια επιφάνεια για να το δουν κι άλλοι. Μυρίζει έντονα κι έχει ατέλειες. Αν πας πολύ κοντά στην κινούμενη εικόνα, μοιάζει με ιμπρεσιονιστικό έργο τέχνης. Κι αν απομακρυνθείς, γίνεται εντελώς ρεαλιστικό. Μπορείς να δεις τον κόκκο, αυτό που εμένα μου αρέσει να σκέφτομαι ως τα ορατά, απρόβλεπτα μόρια μιας νέας δημιουργικής γλώσσας. Αλλωστε, αυτό το «υλικό» των ονείρων είναι το πιο πρωτότυπο μέσο επικοινωνίας της ανθρωπότητας και γεννήθηκε το 1895. Σήμερα τα χρόνια του είναι μετρημένα, αλλά εγώ θα παραμείνω πιστός σ’ αυτήν την αναλογική μορφή τέχνης μέχρι να κλείσει και το τελευταίο εργαστήριο.

Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Αυτό που αποκαλούμε «ψηφιακό» δεν είναι απλώς ένα τεχνικό μέσο, αλλά ένα μέσο σκέψης. Κι όταν οι σύγχρονες δημοκρατίες μετατρέπουν την τεχνική σκέψη σ’ έναν ξεχωριστό τομέα, αυτές οι σύγχρονες δημοκρατίες οδεύουν προς την απολυταρχία.

Μάρτιν Σκορσέζε

Αυτές οι απίστευτες αναπαραστάσεις του Μάλμπερι Μπεντ, ενός δρόμου στο Μανχάταν, στο «The Musketeers of Pig Alley» του Γκρίφιθ και το Σαν Φρανσίσκο στην αλλαγή του αιώνα στην «Απληστία» του Στροχάιμ, με τη λεπτομερή υφή, αληθινές όσο οι πρώτες φωτογραφίες. Το γυαλιστερό κοντινό που πρωτοσυστήνει την Ανα Μέι Γουονγκ στο «Shanghai Express»: τα πιο πλούσια και λαμπερά ασπρόμαυρα πλάνα, γκρίζα και ασημένια – νομίζεις ότι νοιώθεις ακόμα και τον αέρα. Η Τζιν Τίρνεϊ ντυμένη στα λευκά, με σκούρα γυαλιά και κόκκινο κραγιόν στην καλογυαλισμένη βάρκα που πλέει μέσα σε τιρκουάζ νερά με τα πράσινα πεύκα πίσω της στο «Leave Her to Heaven». Η Αβα Γκάρντνερ – τα πυκνά σκούρα μαλιά, το δέρμα σαν τέλεια πορσελάνη – μ’ ένα χρυσό φόρεμα κάτω από μια σμαραγδί κάπα κάτω από τον σκούρο μπλε ουρανό στο «Pandora and the Flying Dutchman». Ο κινηματογράφος ξεκίνησε με μια παθιασμένη, υλική σχέση ανάμεσα στη σελιλόζη και τους καλλιτέχνες και τους τεχνήτες και τους τεχνικούς που τη χειρίζονταν, την επεξεργάζονταν και κατέληξαν να τη γνωρίζουν όπως ένας εραστής μαθαίνει κάθε εκατοστό του κορμιού του αγαπημένου του προσώπου. Οποια κατεύθυνση κι αν πάρει ο κινηματογράφος, δεν έχει περιθώριο να ξεχάσει τις ρίζες του.