«Η Μουσική του Ρότα βασίζεται σ' αυτό που αποκαλούμε ανεξήγητο. Στη Μελωδία», επισημαίνει στο κείμενό του που δημοσιεύεται στο βιβλίο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» (εκδ. Ικαρος). «Αλλά συγχρόνως παίζει και με την ανάμνηση. Αυτό που η μητέρα του φορούσε, αυτός στα χέρια του το μετασχηματίζει εκφραστικά σ' ένα σημάδι σύγχρονο ή και μελλοντικό. Γνωρίζει τέλεια τη μουσική παράδοση της χώρας του και την χειρίζεται χωρίς συμπλέγματα εθνικά. Δεν παριστάνει τον σύγχρονο γιατί είναι - και περιέχει τον καιρό του με όλες τις αντινομίες του. Εχει κι αυτός με τη σειρά του εννοήσει πως ο κόσμος της λεγόμενης Συμφωνικής Μουσικής είναι μια καλοδιατηρημένη οργάνωση όπως π.χ. οι Αχέπανς ή οι Ρόταρι, που έχουν ανάγκη να διατηρούν το ζωτικό τους ψέμα, όσο γίνεται και με κάθε μέσον, για ν' αποφεύγουν έτσι μια τελική αναμέτρηση με τον παρόντα χρόνο που αδιαφορεί για τις πολύπλοκες ηχητικές αναδιπλώσεις και για τον κόσμο που εννοεί να τις παρακολουθεί (...).
»Ο Ρότα είχε συνείδηση του λαϊκού. Απ' τη μητέρα του που λένε. Και θαυμαστά συνθέτει ολόκληρες σειρές από πρωτοφανέρωτες οικείες μελωδίες, που εξαρχής δεθήκανε με τα Φελινικά οράματα και φτιάξαν μία από τις πιο θαρραλέες και μαγικές στιγμές του κόσμου αυτού που ζούμε. Ο Φελίνι και ο Ρότα είναι η επιτυχημένη Ιταλία του Μεταπολέμου που γνωρίζει να διασκεδάζει και να βλέπει βαθιά τις ρωγμές και τους κραδασμούς του μέλλοντος, χωρίς να χάνει το αίσθημα και την μνήμη του μεταναγεννησιακού πάθους».
Ελευθεροτυπία 2 Οκτ 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου