Η κρίση κάνει φανερό τον εφιάλτη που χτίσαμε σαν ανθρωπότητα. Κάνει τον κόσμο γύρω μας ανοίκειο.
Η αίσθηση της κρίσης όμως, είναι εγγεγραμμένη σε όλους μας ως ατομική εμπειρία – κρίση βρεφική, εφηβείας, αρρώστιας, πένθους, γηρατειών. Ως επώδυνη στροφή με αβέβαιο τέλος και αναγκαστικές ανακατατάξεις.
Σήμερα, η κρίση είναι μια συνολική εμπειρία. Σπάει προς τα έξω αυτό που τόσο καιρό εκκολαπτόταν αργά, σε περιόδους άπνοιας και αφασίας, που κατάπιναν σκέψεις και ερωτήματα, ή τα έσπρωχναν στην άκρη, παριστάνοντας ότι είναι αόρατα.
Η κρίση, είτε ως ατομική είτε ως συλλογική εμπειρία, εκτός από δύσκολη εποχή, είναι και μια μεγάλη ευκαιρία. Γιατί διαλύει τα στερεότυπα, θέτει εν θερμώ ζητήματα που μια ολόκληρη κοινωνία αρνείτο να δει, όταν χλεύαζε κάθε ανατρεπτική σκέψη και τέχνη.
Αλλά με το να διαλύει τα στερεότυπα, η κρίση πραγματώνει έναν από τους βασικούς στόχους κάθε αυθεντικής τέχνης. Η κρίση είναι ένα μεγάλο εν εξελίξει έργο, είναι ένα work in progress, που απαλλάσσει τον κόσμο από τις αυταπάτες του.
Αυτές οι αυταπάτες ύφαιναν τα κουκούλια που έθρεφαν τις απάτες.
Έτσι, κάθε κρίση περιέχει μέσα της μιαν αρχή θεραπείας. Κάθε ένας μας μπορεί να μετατρέψει το αίσθημα της βαθιάς δυσφορίας και τον ευεργετικό θυμό του σε δύναμη δημιουργικού, και όχι αυτοκαταστροφικού, μετασχηματισμού.Επικαλούμενος τη μυστική δυνατότητα όλων μας. Την εν δυνάμει καλλιτεχνική μας ιδιότητα. Βρίσκοντας την προσωπική μας φωνή. Γιατί αυτό που λέγεται προσωπική φωνή ενσωματώνει ταυτόχρονα ατομική προοπτική και συλλογική εμπειρία, φέροντας μέσα στον πυρήνα της την ετερότητα.
«Ας χειριστούμε τους περιορισμούς ως εφαλτήριο, μετατρέποντας τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα. Με πάθος και εσωτερική πειθαρχία», όπως λέω φωναχτά στους νέους κινηματογραφιστές και επαναλαμβάνω σιωπηλά από μέσα μου.
Η εποχή αυτή ζητάει από όλους μας να γίνουμε καλλιτέχνες.
Γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο, αλλά και τίποτα δεν είναι τελειωμένο.
Η αίσθηση της κρίσης όμως, είναι εγγεγραμμένη σε όλους μας ως ατομική εμπειρία – κρίση βρεφική, εφηβείας, αρρώστιας, πένθους, γηρατειών. Ως επώδυνη στροφή με αβέβαιο τέλος και αναγκαστικές ανακατατάξεις.
Σήμερα, η κρίση είναι μια συνολική εμπειρία. Σπάει προς τα έξω αυτό που τόσο καιρό εκκολαπτόταν αργά, σε περιόδους άπνοιας και αφασίας, που κατάπιναν σκέψεις και ερωτήματα, ή τα έσπρωχναν στην άκρη, παριστάνοντας ότι είναι αόρατα.
Η κρίση, είτε ως ατομική είτε ως συλλογική εμπειρία, εκτός από δύσκολη εποχή, είναι και μια μεγάλη ευκαιρία. Γιατί διαλύει τα στερεότυπα, θέτει εν θερμώ ζητήματα που μια ολόκληρη κοινωνία αρνείτο να δει, όταν χλεύαζε κάθε ανατρεπτική σκέψη και τέχνη.
Αλλά με το να διαλύει τα στερεότυπα, η κρίση πραγματώνει έναν από τους βασικούς στόχους κάθε αυθεντικής τέχνης. Η κρίση είναι ένα μεγάλο εν εξελίξει έργο, είναι ένα work in progress, που απαλλάσσει τον κόσμο από τις αυταπάτες του.
Αυτές οι αυταπάτες ύφαιναν τα κουκούλια που έθρεφαν τις απάτες.
Έτσι, κάθε κρίση περιέχει μέσα της μιαν αρχή θεραπείας. Κάθε ένας μας μπορεί να μετατρέψει το αίσθημα της βαθιάς δυσφορίας και τον ευεργετικό θυμό του σε δύναμη δημιουργικού, και όχι αυτοκαταστροφικού, μετασχηματισμού.Επικαλούμενος τη μυστική δυνατότητα όλων μας. Την εν δυνάμει καλλιτεχνική μας ιδιότητα. Βρίσκοντας την προσωπική μας φωνή. Γιατί αυτό που λέγεται προσωπική φωνή ενσωματώνει ταυτόχρονα ατομική προοπτική και συλλογική εμπειρία, φέροντας μέσα στον πυρήνα της την ετερότητα.
«Ας χειριστούμε τους περιορισμούς ως εφαλτήριο, μετατρέποντας τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα. Με πάθος και εσωτερική πειθαρχία», όπως λέω φωναχτά στους νέους κινηματογραφιστές και επαναλαμβάνω σιωπηλά από μέσα μου.
Η εποχή αυτή ζητάει από όλους μας να γίνουμε καλλιτέχνες.
Γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο, αλλά και τίποτα δεν είναι τελειωμένο.
Αντουανέττα Αγγελίδη, Σκηνοθέτης
Αθήνα 17 Ιουνίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου