Η ΜΠΡΙΖΟΛΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

του ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τότε που ο πιανίστας Maurizio Pollini προσπάθησε να διαβάσει την πολυσυζητημένη δήλωση για το Βιετνάμ, πριν αρχίσει τη συναυλία στην αίθουσα της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», και η διαμάχη δεν τελείωσε ακόμη: το αποδεικνύουν τα γράμματα που συνεχίζουν να έρχονται στα γραφεία των εφημερίδων του Μιλάνου, καθώς και η δήλωση των μουσικών που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Il Giorno». Πιστεύω επομένως ότι δε θα είναι κακό αν προσπαθήσω να κάνω μια θεωρητική εξέταση του γεγονότος από όλες-του τις πλευρές, γιατί πράγματι η χειρονομία του Pollini και η αντίδραση που προκάλεσε, δεν αφορά μόνο την πολιτική, αλλά τον ίδιο το ρόλο και την έννοια της τέχνης και του καλλιτέχνη της εποχής-μας. Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι το νόημα του επεισοδίου από πολιτική σκοπιά, από αισθητική σκοπιά («τι είναι η τέχνη») και από κοινωνιολογική σκοπιά («τι είναι σήμερα ο καλλιτέχνης;»).

Ειπώθηκε ότι ο Pollini έκανε πολιτική μέσα σ' ένα περιβάλλον που, από παράδοση και ορισμό, πρέπει να είναι άσχετο με την πολιτική. Ωραία. Ας προσπαθήσουμε τώρα να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν ο Pollini, δίνοντας μια συναυλία μετά από μια καταστροφική νεροποντή, ή μετά από κάποιο σεισμό, ή ακόμη μετά από ένα τρομαχτικό αεροπορικό δυστύχημα, άρχιζε τη βραδιά διαβάζοντας μια συγκινητική δήλωση συμπαράστασης, ζητώντας απ' το κοινό ενός λεπτού σιγή. Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι όλοι θα σηκωνόντουσαν και, συγκινημένοι, θα δεχόντουσαν την ευγενική πρόταση.

Αυτό όμως που έγινε είναι ότι ο Pollini θέλησε να μιλήσει για τα θύματα άγριων βομβαρδισμών που συγκλόνισαν όλο τον κόσμο. Και οι περισσότεροι θεατές αρνήθηκαν αυτή την έκκληση. Γιατί; Προφανώς γιατί οι διαφωνούντες κάνανε διάκριση μεταξύ θυμάτων για τα οποία είναι ωραίο και ευγενικό να συγκινείται κανείς και θυμάτων για τα οποία πρέπει να δυσπιστούμε. Επομένως αυτός που έκανε πολιτική, ανοιχτή, δηλωμένη, ευτελή, είναι το ακροατήριο που σταμάτησε τον Pollini: είναι σαν να του είπε: «Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων-μας, όπως οι νεκροί ενός σεισμού. Είναι μόνο δικοί σου και των φίλων-σου. Υπάρχουν νεκροί και νεκροί».

Βέβαια, ο Pollini έκανε μια πολιτική χειρονομία, αλλά ας μην είμαστε υποκριτές κι ας μην κάνουμε πως πιστεύουμε ότι μόνο αυτός έκανε πολιτική: στην αίθουσα υπήρχαν δύο πολιτικές και κανένας (όπως είναι φυσικό) δε συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο απολιτικό. Και δεν είναι πράγματι δυνατό. Το να λέει κανείς ότι στο Βιετνάμ σκοτώνονται άνθρωποι αλλά υπάρχουν και προνομιούχες νησίδες στις οποίες ο αντίλαλος από τον έξω κόσμο δεν πρέπει να εισχωρεί, είναι πολιτική χειρονομία και προϋποθέτει μια κάποια πολιτική αντίληψη της τέχνης: η τέχνη είναι αυτό που ευχαριστιέται κανείς όταν δε θέλει να σκέφτεται την πραγματικότητα.

 Έχουμε το δικαίωμα να το δηλώσουμε, όπως μπορούμε και να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά ας καταλάβουμε ότι αυτή η δήλωση κρύβει μια φιλοσοφία και η φιλοσοφία μιαν ιδεολογία. Έτσι φτάνουμε στο δεύτερο σημείο. Ποια είναι η θέση της τέχνης, των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, σε σχέση με τις άλλες μορφές της πραγματικότητας; Ίσως οι περισσότεροι από τους θαμώνες της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», που πάνε ν' ακούσουν Chopin —όπως οι κατώτεροί-τους κάθονται σπίτι ν' ακούσουνε την εκπομπή Καντσονίσιμα (δηλαδή να συγκινηθούνε με απλοϊκές μελωδίες)— δε βλέπουν αυτό το πρόβλημα. Αλλά οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, είναι γνωστό, το αντιμετωπίζουν και μάλιστα κατά τρόπο δραματικό. Σε σημείο που καμιά φορά αρνούνται την ίδια την τέχνη. Είναι επομένως λογικό ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης, καθώς ετοιμάζεται ν' ακουμπήσει τα πλήκτρα του πιάνου, τη στιγμή που γύρω-του συμβαίνουν πράγματα συγκλονιστικά για τη συνείδηση κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, να αναρωτηθεί: «Έχω το δικαίωμα να κάνω αυτό που κάνω, να χρησιμοποιήσω την τέχνη για να προσποιηθώ ότι τίποτε δε συμβαίνει, να χρησιμοποιήσω την τέχνη σαν ναρκωτικό;».

Και είναι σωστό που αποφάσισε να εκθέσει στο κοινό τους λόγους μιας ανησυχίας. Ήταν ανησυχία που, κι αυτό είναι σημαντικό, δεν αφορούσε μόνο τη συνείδηση του Pollini σαν «homo politicus», αλλά και τη συνείδηση του Pollini σαν καλλιτέχνη. Επίτηδες ο Pollini έσπασε την τελετουργία της συναυλίας, γιατί αυτή η τελετουργία τον υποχρέωνε να θεωρήσει το ρόλο-του σαν κάτι ξεκομμένο απ' οτιδήποτε υπήρχε πριν και μετά. Λες και οι μεγάλοι συνθέτες των οποίων τα έργα εκτελούσε δε γράψανε τη μουσική-τους αντιδρώντας σε ιστορικές περιστάσεις, σε συγκεκριμένα γεγονότα, σε πάθη της εποχής-τους. Επομένως, ακόμη και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, είχε την υποχρέωση να θυμίσει στο κοινό-του ότι η συναυλία δεν είναι νεκρική πομπή.

Αποκρούοντας την ενέργειά-του (και αρνούμενο τουλάχιστο να τη συζητήσει) ένα μεγάλο μέρος του κοινού απαίτησε αντίθετα να γίνει το κοντσέρτο νεκρική πομπή, τελετή νεκροταφείου με μουσική χωρίς ζωντάνια, απόκρυφη δραστηριότητα όπως η ανάγνωση πορνογραφικών περιοδικών, χώρος διανοητικού ευνουχισμού. Αν είχε νόημα να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας όρους αποκλειστικά αισθητικούς, θά 'πρεπε να πούμε στους μελομανείς που σκανδαλίστηκαν ότι εκείνο το βράδυ πρόσβαλαν και ταπείνωσαν την τέχνη σαν δραστηριότητα που συνεχώς αναζητά τους λόγους της ύπαρξής-της, τη λειτουργία-της και τα όριά-της.

Τελευταίο ερώτημα. Τι είναι ο καλλιτέχνης; Στη σύγχρονη κοινωνία, κυρίως, ο καλλιτέχνης εκτός των άλλων είναι και βεντέτα. Θέλει δε θέλει. Μ' αυτή την ιδιότητα παίζει συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο: είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης. Αν έχει μακριά μαλλιά, θα τον μιμηθούν οι νέοι. Οι ερωτικές-του περιπέτειες ενδιαφέρουν τα λαϊκά έντυπα. Οι αρρώστιες-του θ’ αναγκάσουνε τις εφημερίδες να του αφιερώσουν πολλά άρθρα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σαν πρότυπο, σαν αντικείμενο ταύτισης και προβολής και, σ' αντάλλαγμα, του παρέχει ένα ευρύ φάσμα ελευτερίας: του συγχωρεί την πολυγαμία, τη χρήση ναρκωτικών, το εκκεντρικό ντύσιμο, την ομοφυλοφιλία, τους τσακωμούς στα νάιτ κλαμπ, την προσβολή των φωτορεπόρτερ.

Απ' αυτόν το νόμο δεν ξεφεύγουν ούτε οι ερμηνευτές κλασικής μουσικής, οι τενόροι, οι διευθυντές ορχήστρας, οι σοπράνο που εμφανίζονται γυμνές στη σκηνή. Πριν καιρό ο Francesco Alberoni διατύπωσε μια κοινωνιολογική θεωρία των ειδώλων σαν μέλη μιας «ελίτ χωρίς εξουσία». Ασκούν μια τεράστια επιρροή πάνω στο κοινό, υπό τον όρο να μένουν έξω από τη σφαίρα της διαχείρισης των κοινών πραγμάτων. Η θεωρία επιβεβαιώθηκε από την περίπτωση Pollini, το αγαπημένο και πολυθαυμασμένο είδωλο στο οποίο οι θεατές θα επιτρέπανε τα πάντα (ακόμη και να διακόψει τη συναυλία γιατί κάποιος έβηξε στην αίθουσα, ή γιατί δεν του άρεσε η γραβάτα κάποιου κυρίου στην πρώτη σειρά), αλλά στο οποίο δεν μπορέσανε να συγχωρέσουνε το ότι προσπάθησε να επέμβει κατά κάποιο τρόπο στα κοινά πράγματα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι το είδωλο (είτε πρόκειται για την τραγουδίστρια Μίνα είτε για τον Πικάσο) η αστική κοινωνία, που το πληρώνει και το προσκαλεί να περάσει το Σαββατοκύριακο στη βίλα, το αντιμετωπίζει όπως αντιμετώπιζαν κάποτε το γελωτοποιό. Ας μιλάμε στον ενικό, αλλά να είναι σαφές ποιοι είναι τ' αφεντικά (που διαχειρίζονται τα οικονομικά, οπλίζουνε συμμορίες και στρατούς και κηρύσσουνε πολέμους) και ποιοι είναι οι σαλτιμπάνγκοι (που, εννοείται, δεν πρέπει να ταφούν σε αγιασμένα χώματα). Έτσι οι αγαναχτισμένοι μελομανείς δε διστάσανε να διαχωρίσουν τους ρόλους και να επιβάλουν τις αποστάσεις. Οι πόλεμοι, είπανε στον Pollini, είναι δική-μας υπόθεση. Εσύ κοίτα
να μας διασκεδάσεις.

Και πράγματι, τι θα λέγαμε για ένα σερβιτόρο που πριν μας δώσει το πιάτο με την μπριζόλα, θα ήθελε να μας εκθέσει τις πολιτικές-του ανησυχίες; Το κοινό της «Εταιρείας του Κουαρτέτου» θύμησε στον Pollini, και σε όλους εμάς, ότι σε μια καταναλωτική κοινωνία η τέχνη είναι ένα γαστρονομικό αγαθό.

Μ' αυτόν τον τρόπο αυτό το κοινό έκανε πολιτική και ταπείνωσε την τέχνη. Τι να πει κανείς; Καλή-μας όρεξη.

Ουμπέρτο Έκο, Ιλ Τζιόρνο, 1973 σε απόδοση Αντώνη Τσοπάνογλου από τις εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία

                                  e n c a r d i a, η πέτρα που χορεύει

Mιά ταινία ντοκιμαντέρ 82’

·        Bραβείο και τιμητική διάκριση ΦΕΣΤΙΒΑΛ CINEMA DEL REALE, SPECCHIA 2012

cinema del reale 2012

Με μια ακόμη τιμητική διάκριση επέστρεψε η Ελληνική ταινία «encardia, η πέτρα που χορεύει» αυτή τη φορά από την Ιταλία. Πρόκειται για το βραβείο και τη τιμητική διάκριση στο σκηνοθέτη της ΑΓΓΕΛΟ ΚΟΒΟΤΣΟ, που απονεμήθηκε από το ξεχωριστό και ιδιαίτερο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ cinema del reale που γίνεται κάθε χρόνο στη Πόλη specchia της Κάτω Ιταλίας, στη καρδιά του Salento κέντρο των 9 Ελληνόφωνων χωριών της γειτονικής χώρας. Η ζεστή υποδοχή, το θερμό χειροκρότημα του κοινού αλλά και διάκριση στη ταινία και το σκηνοθέτη της αντανακλά την ανταπόκριση που είχε η ταινία στη περιοχή που η γλώσσα των grico είναι ακόμη ζωντανή μέσα από τις μουσικές, τα ποιήματα και τα γκρεκάνικα τραγούδια. Η Ελληνική αντιπροσωπεία που συνόδεψε τη ταινία με συντελεστές, φίλους συνεργάτες και ασφαλώς το συγκρότημα encardia, στο τέλος της προβολής έστησε ένα ξέφρενο πανηγύρι έξω από το χώρο των προβολών και ξεσήκωσε τους Ιταλούς φίλους με χορούς και τραγούδια.

Η ταινία «encardia, η πέτρα που χορεύει» έχει γυριστεί στην Ελλάδα( Μήλο, Αθήνα, κλπ) αλλά κυρίως στα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας με πρωταγωνιστές εκτός από το Ελληνικό Μουσικό συγκρότημα encardia, μουσικούς, ποιητές επώνυμους και ανώνυμους καλλιτέχνες της περιοχής του SALENTO.

Με την ευκαιρία της συμμετοχής της στο Φεστιβάλ cinema del reale, η ταινία προβλήθηκε στη συνέχεια σε τρείς συγκινητικές προβολές στα χωριά CALIMERA, CORIGLIANO D’ OTRANDO και STERNATIA με καλεσμένους τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν. Στη πλατεία των χωριών μετά τη προβολή και το ζεστό χειροκρότημα χορός και τραγούδι από τους encardia και μεγάλα ονόματα της Μουσικής σκηνής της Περιοχής Roberto & Fransesca LICCI, Franco Corliano, Enza Parliara  κλπ  

Ας σημειωθεί ότι αυτή η διάκριση έρχεται μετά από το ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ που απέσπασε στο εφετεινό ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Η ταινία έχει ήδη προγραμματιστεί να  προβληθεί σε πολλά ξένα φεστιβάλ και να βγεί στις Αθηναϊκές Κινηματογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο.

    

ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ ΜΑΣ ΔΟΝΕΙ

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ

ΤΙΣ ΩΡΕΣ, ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ, ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

STERNATIA, GRECIA SALENTINA, ΑΠΟΥΛΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΟΥΛΙΟΣ  2012

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΙΣΘΟ 1.300 ΕΥΡΩ

ΘΕΛΟΥΜΕ, όμως, να μην χρειαζόμαστε φροντιστήρια για τα παιδιά μας και η παιδεία τους να τα κάνει σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες.

ΘΕΛΟΥΜΕ να μην χρειαζόμαστε να περιμένουμε 5 μήνες για το ραντεβού μας σε δημόσιο γιατρό ούτε να αναγκαζόμαστε να προσφεύγουμε σε ιδιωτική περίθαλψη.

ΘΕΛΟΥΜΕ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να λειτουργούν και να μην χρηματίζονται, το φαγητό και το νερό μας να είναι ασφαλή.

ΘΕΛΟΥΜΕ, όταν λέμε ότι απαγορεύεται το κάπνισμα, να απαγορεύεται και να μην αναγκαζόμαστε να εισπνέουμε τα δηλητήρια των φίλων μας καπνιστών

ΘΕΛΟΥΜΕ να έχουμε αξιόπιστα μέσα μαζικής μεταφοράς, ώστε να μην χρειάζεται να επιβαρύνουμε την ατμόσφαιρα και το κλίμα με τα αυτοκίνητά μας, και μετά να πεθαίνουμε από καρκίνο.

ΘΕΛΟΥΜΕ να αγοράζουμε την τροφή μας φθηνά και δίκαια για τους παραγωγούς, ώστε να μπορούν να ζήσουν και αυτοί αλλά και εμείς και να μην αισχροκερδούν κάποιοι επιτήδειοι επιδεινώνοντας τα οικονομικά μας αδιέξοδα.

ΘΕΛΟΥΜΕ να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο σε καθαρές παραλίες μπροστά στις πόλεις μας, και να μην ξοδευόμαστε για διαδρομές δεκάδων χιλιομέτρων.

ΘΕΛΟΥΜΕ τα σκουπίδια που πετούμε, να ανακυκλώνονται σωστά στις πόλεις μας και να μην θάβονται, ώστε οι φυσικοί πόροι που πετάμε στα σκουπίδια, να ξαναγυρίζουν στις κοινωνίες μας και να βρίσκουν δουλειά τα παιδιά μας.

ΘΕΛΟΥΜΕ να αξιοποιηθεί η γεωθερμική και ηλιακή ενέργεια των περιοχών μας, ώστε εκτός από τις φθηνές παραγωγές αγροτικών προϊόντων, να περιορίσουμε στο ελάχιστο το πετρέλαιο που καίμε για να ζεσταθούμε, ή τα ξύλα που κόβονται στα Ελληνικά βουνά.

ΘΕΛΟΥΜΕ να μην πληρώνουμε χαράτσια για σπίτια που ίσως ποτέ δεν αποκτήσουμε γιατί θα μας τα πάρουν οι Τράπεζες

ΤΟΤΕ θα μπορούσαμε να ζήσουμε καλύτερα και με πολύ λιγότερα.

Η φυλή των Toulambis έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με λευκούς

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΕΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟ

NO FUTURE WITHOUT PAST

"Ο ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ" του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1993 / ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

  

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ (ΜΕ ΠΛΑΓΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ) ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ


Παρέμβαση των Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και Ούλριχ Μπεκ μέσω της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde». Το κοινό τους άρθρο συνυπογράφουν συνολικά 57 προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, της πολιτικής και της δημοσιογραφίας· ανάμεσά τους, ο σκηνοθέτης και φωτογράφος Βιμ  Βέντερς, ο οικονομολόγος και κοινωνιολόγος Αντονι Γκίντενς, ο αρχιτέκτονας Ρεμ Κούλχαας, ο συγγραφέας Κλάουντιο Μάγκρις, η νομπελίστρια συγγραφέας Χέρτα Μίλερ, ο διευθυντής της πολωνικής εφημερίδας «Gazeta Wyborcza» Ανταμ Μίχνικ, ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, ο πρώην επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Χαβιέ Σολάνα, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ και ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας.

Η ευρωπαϊκή νεολαία είναι περισσότερο μορφωμένη από ποτέ. Και όμως ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους κάτω των 25 ετών είναι άνεργος. Σε πολλά μέρη αποκλεισμένοι νέοι έχουν στήσει καταυλισμούς και έχουν εκφράσει δημόσια την οργή τους με μη βίαια μέσα, που αποτελούν εντούτοις την έκφραση μιας απαίτησης για κοινωνική δικαιοσύνη (στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στο Μαγκρέμπ, στις ΗΠΑ και στη Ρωσία). Η κραυγή που τους ενώνει είναι η οργή που νιώθουν απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο πασχίζει να σώσει τις τράπεζες που αντιμετωπίζουν αστρονομικά χρέη, αλλά ταυτόχρονα θυσιάζει το μέλλον των νέων γενεών. Αν όμως οι ελπίδες και οι προσδοκίες των νέων Ευρωπαίων θυσιαστούν στον βωμό της κρίσης του χρέους, το ευρωπαϊκό μοντέλο κινδυνεύει να διαλυθεί.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι κατέπληξε τον κόσμο με την ιδέα του να ιδρυθεί ένα Peace Corps (Ειρηνευτικό Σώμα). «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου», διακήρυξε κατά την ομιλία της ορκωμοσίας του στις 20 Ιανουαρίου 1961.

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Ζητούμε λοιπόν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις εθνικές κυβερνήσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς και τα εθνικά κοινοβούλια να δημιουργήσουν μια Ευρώπη «πολιτών ενεργώς απασχολουμένων», αλλά επίσης να διασφαλίσουν τις οικονομικές και νομικές συνθήκες για τη θέσπιση ενός «ευρωπαϊκού έτους εθελοντισμού για όλους», εν είδει αντιμοντέλου στην προσέγγιση που κυριαρχεί στην Ευρώπη, μια Ευρώπη των ελίτ και των τεχνοκρατών. Ο στόχος είναι ο εκδημοκρατισμός των εθνικών δημοκρατιών ώστε να ανοικοδομηθεί η Ευρώπη στη βάση αυτού του ενωτικού συνθήματος: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την Ευρώπη. Κάνε την Ευρώπη!».

Κανένας διανοητής - από τον Ζαν-Ζακ Ρουσό έως τον Γιούργκεν Χάμπερμας - δεν έχει συλλάβει την ιδέα μιας δημοκρατίας που να μη συνίσταται σε τακτικές εκλογές. Η κρίση χρέους που διχάζει την Ευρώπη δεν είναι μόνο οικονομική, είναι επίσης αποκαλυπτική μιας πολιτικής κρίσης. Χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών και το όραμα των νέων γενεών για να τα καταφέρουμε. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε να γίνει η Ευρώπη στόχος ενός κινήματος διαμαρτυρίας πολιτών που διαδηλώνουν εναντίον μιας «Ευρώπης χωρίς Ευρωπαίους».

"ΕΥΡΩΠΗ-ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ" Ή " Ευρώπη φρούριο  ";
 Τις τελευταίες δεκαετίες είδαμε την επικράτηση της «πολιτικής δύναμης», η οποία τείνει να υπερασπίσει την Ευρώπη από τον «Άλλο», χαρακτηρίζοντάς τον  ως εγκληματία ή δυνητικό εχθρό.  Αλλά η Ευρώπη, ως λίκνο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ιστορικά ένα "καταφύγιο": ένας τόπος όπου όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία και τις διώξεις, βρήκαν καταφύγιο και ασφάλεια. Είναι αυτή η ιδέα μιας " Ευρώπης-καταφυγίου», και όχι «ένα φρούριο». Αυτή η ιδέα πρέπει  να αναζωογονηθεί και να τεθεί σε εφαρμογή για να οικοδομηθεί μια Ευρώπη των πολιτών. Η πολιτική ταυτότητα της Ευρώπης εξαρτάται από την ικανότητά της για ενδοσκόπηση και αλλά και από την εξωστρέφεια. Η Ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών θα γίνει πραγματικότητα όταν οι άνθρωποι μάθουν να βλέπουν μέσα από την οπτική γωνία του «άλλου».

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ

Το ευρωπαϊκό Ετος Εθελοντισμού για Ολους δεν έχει στόχο να συγκαλύψει τις ανεπάρκειες της Ευρώπης• ούτε να γίνει το φύλλο συκής των ευρωπαϊκών αποτυχιών. Πρέπει να είναι αντίθετα μια μορφή δημιουργικής ανυπακοής, μια αντιεξουσία στις εθνικές και ευρωπαϊκές ελίτ, που θα προσφέρει μια αναλαμπή ελπίδας και αντίστασης απέναντι σε μια έλλειψη θεσμικής φαντασίας. Πρόκειται για μια πράξη αυτοδημιουργίας της ευρωπαϊκής κοινωνίας των πολιτών και όχι για πράξη ελεημοσύνης στους νέους χωρίς εργασία. Μια πράξη αυτοδημιουργίας χάρη στην οποία η Ευρώπη θα εξοπλιστεί με ένα νέο Σύνταγμα «από τα χαμηλά», το οποίο θα στηρίξει τη νομιμότητα και την πολιτική δημιουργικότητά της.

Η πολιτική ελευθερία δεν μπορεί να επιβιώσει σε μια ατμόσφαιρα φόβου• δεν μπορεί να ανθήσει παρά μόνον εφόσον οι πολίτες έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους και γνωρίζουν από τι θα είναι φτιαγμένο το αύριο. Γι' αυτό και το ευρωπαϊκό Ετος Εθελοντισμού για Ολους προϋποθέτει σημαντική χρηματοδότηση. Καλούμε κατά συνέπεια την ευρωπαϊκή οικονομία να συνεισφέρει.

Μια Ευρώπη των πολιτών δεν μπορεί να αναφέρεται σε προκαθορισμένα σχέδια δράσης. Πρέπει αντίθετα να αναπτύξει νέες μορφές δράσης των πολιτών στο πλαίσιο διεθνικών δικτύων, τα οποία δρουν σε τομείς όπου τα κράτη μόνα τους δεν μπορούν να προτείνουν λύσεις: για παράδειγμα εναντίον της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της κλιματικής αλλαγής, της εισροής προσφύγων και μεταναστών, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, αλλά επίσης για τη δημιουργία καλλιτεχνικών και κοινοτικών δικτύων, ώστε να συνδεθούν οι χώροι της τέχνης και της μουσικής, τα μουσεία και τα θέατρα με το ευρωπαϊκό κοινό. Ωστε να βρεθούν μορφές δράσης που επιβάλλουν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ανάμεσα στο κράτος, την ΕΕ, την κοινωνία των πολιτών, την αγορά, το κράτος πρόνοιας, με βάση ένα μοντέλο αειφόρου ανάπτυξης.

Ποια είναι η προστιθέμενη αξία της Ευρώπης; Τι εκπροσωπεί η Ευρώπη για εμάς; Ποιο μοντέλο θα μπορούσε και θα έπρεπε να αποτελέσει τη βάση μιας Ευρώπης του 21ου αιώνα; Η Ευρώπη είναι ένα εργαστήριο ιδεών τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο που δεν υφίσταται πουθενά αλλού. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα παίρνει μορφή μέσα από τις διαμάχες και τις διαφορές ανάμεσα στις αντίστοιχες πολιτικές κουλτούρες - του «citoyen», του «citizen», του «staatsburger», του «burgermatschappij», του «ciudadano», του «obywatel», του «πολίτη»... Η Ευρώπη είναι επίσης η ειρωνεία, η ικανότητα να γελάς με τον εαυτό σου.

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να φτάσουμε σε μια Ευρώπη γεμάτη ζωή και χαρά παρά μέσα από τη συνάθροιση απλών ευρωπαίων πολιτών που δρουν αυτοβούλως.

Συνιδιοκτήτης σε ροζ ξενοδοχείο ο Ν. Μιχαλολιάκος

Παράλληλες... δραστηριότητες αναπτύσσει ο αρχηγός της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», καθώς αποδεικνύεται και συνιδιοκτήτης ροζ ξενοδοχείου. Εκτός από την «προστασία» που παρέχει η οργάνωσή του σε ηλικιωμένους, ο Νίκος Μιχαλολιάκος αποδεικνύεται και... «προστάτης» του έρωτα, αφού στο ξενοδοχείο ημιδιαμονής της οδού Λιοσίων βρίσκουν καταφύγιο πολλά παράνομα ζευγάρια και... επαγγελματίες του σεξ. Μάλιστα, στην επιχείρηση απασχολούνται και αλλοδαποί εργαζόμενοι!

Το ξενοδοχείο στην πλατεία Αττικής. Το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως με ημερομηνία 6-9-2007, στο οποίο ανακοινώνεται η ίδρυση της εταιρείας, που είναι υπεύθυνη του ξενοδοχείου. Στο ΔΣ της εταιρείας βρίσκονται ο αρχηγός της «Χρυσής Αυγής», η σύζυγός του και ο αδελφός της

Το ξενοδοχείο, που φέρει το όνομα «New Dream» στην πλατεία Αττικής, είναι γνωστό σε όσους συνηθίζουν να περνούν λίγες ώρες χαλάρωσης με τρυφερή συντροφιά. Ως υπεύθυνη διαχείρισής του φέρεται η εταιρεία «ΛΥΔΙΑ - Ξενοδοχειακές και Τουριστικές Επιχειρήσεις Ανώνυμος Εταιρεία», η οποία δηλώνει ως έδρα το ίδιο κτίριο της οδού Λιοσίων 121.

Συγκεκριμένα, όπως καταγράφεται στο τεύχος 10271 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (κοινώς ΦΕΚ) κατά την 6η Σεπτεμβρίου του 2007, το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας που εξελέγη από γενική συνέλευση και θα διοικούσε την εταιρεία μέχρι τις 27/5/2012 είναι το εξής: πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος ο Αθανάσιος Ζαρούλιας του Βασιλείου, κάτοικος Αθηνών, αντιπρόεδρος η Ελένη Ζαρούλια του Βασιλείου κάτοικος Πεύκης και μέλος ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος του Γεωργίου, κάτοικος Πεύκης.

Πρόκειται για τον ίδιο τον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής», τη σύζυγό του και τον αδερφό της, όλοι τους μέλη του ΔΣ διοίκησης του «ροζ» ξενοδοχείου. Μάλιστα, ο πρόεδρος της εταιρείας έχει δηλώσει ως διεύθυνση αυτή της επιχείρησης. Το ζευγάρι έχει δηλώσει την ίδια διεύθυνση στην Πεύκη. Ως είθισται, την εταιρεία εκπροσωπεί και δεσμεύει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΣ της ανώνυμης εταιρείας.

Αλλά οι αποκαλύψεις δεν σταματούν εδώ. Τον Αύγουστο του 2010, στο ξενοδοχείο είχε σημειωθεί ληστεία σε βάρος του ρεσεψιονίστ που είχε βάρδια. Στο επίσημο αστυνομικό δελτίο της επόμενης μέρας (25 Αυγούστου 2010) σημειώνεται: «Δύο δράστες εισέβαλαν στο ξενοδοχείο επί της οδού Λιοσίων 121 και με την απειλή όπλου ακινητοποίησαν τον αλλοδαπό υπάλληλο που βρισκόταν στην reception, άρπαξαν 600 ευρώ και διέφυγαν με μοτοσικλέτες».

Από το δελτίο της ΕΛΑΣ δεν φαίνεται αν ο συγκεκριμένος αλλοδαπός απασχολούνταν με ή χωρίς χαρτιά στην επιχείρηση ή ποιας εθνικότητας ήταν...

Στην ιστοσελίδα του το ξενοδοχείο υπόσχεται «ερωτική και ευχάριστη προδιάθεση που είναι διάχυτη σε όλα τα δωμάτια διακοσμημένα στις αισθησιακές αποχρώσεις των ροζ, μοβ και κόκκινων χρωμάτων, από τα οποία ο πελάτης μπορεί να διαλέξει αυτό που τον αντιπροσωπεύει». Διαθέτει 38 δωμάτια, η τρίωρη διαμονή κοστίζει 20 ευρώ και διαθέτει διακριτική είσοδο από την οδό Σεπολίων 14-16.

Δεν είναι τυχαίο που το ξενοδοχείο έχει κερδίσει την «έγκριση» των πελατών του που σε γνωστή ιστοσελίδα για οίκους ανοχής αναφέρουν πως: «για τα λεφτά του καλό είναι... δεν θα πήγαινα όμως εκεί με τη φίλη μου...»

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ

από το «Έθνος» 30/4/2012

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ / HAPPY EASTER

Πολιτικό διάβημα υπογεγραμμένο με αίμα / Tου Σταυρου Λυγερου

Οποια γνώμη κι αν έχει κανείς για το περιεχόμενο του μηνύματος που άφησε ο αυτόχειρας συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, θα συμφωνήσει ότι το τραγικό διάβημά του διαπέρασε την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι μόνο ότι το υπέγραψε με το αίμα του και μάλιστα κατά τρόπο τελετουργικό. Ούτε είναι μόνο η ξεκάθαρη και δεδηλωμένη πολιτική πρόθεση του αυτόχειρα. Είναι κυρίως το γεγονός ότι οι Ελληνες, στη μεγάλη πλειονότητά τους, αναγνώρισαν σ’ αυτό το δραματικό και οργισμένο σημείωμα μια πραγματικότητα ή μια απειλή για το δικό τους βίο, όταν τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Αυτή η αυτοκτονία δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί πριν από 3-4 χρόνια. Αλλά ακόμα κι αν είχε συμβεί, θα είχε αντιμετωπισθεί ως μεμονωμένο και ακραίο περιστατικό. Το δραματικό διάβημα του Δημήτρη Χριστούλα απέκτησε τόσο μεγάλη πολιτική εμβέλεια, επειδή ακριβώς εισπράχθηκε από την κοινή γνώμη ως προϊόν της πολιτικής του Μνημονίου. Πολύ σωστά, οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται την κρίση σαν ένα είδος φυσικής καταστροφής, αλλά ως αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Κατηγορούν την άρχουσα τάξη -ειδικότερα το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό- όχι μόνο για τον τρόπο που χειρίσθηκε τις τύχες της χώρας πριν εκδηλωθεί η κρίση, αλλά και για τον τρόπο που τις χειρίζεται μετά την εκδήλωσή της. Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η ελληνική κοινωνία έχει φθάσει στα όριά της. Από τα τέλη του 2010 ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η διάψευση της ελπίδας για υπέρβαση της κρίσης άρχισε να απονομιμοποιεί την εξουσία. Ηταν η εποχή που, βομβαρδιζόμενοι από κάθε είδους προπαγανδιστές, οι Ελληνες παρέπαιαν, παλινδρομώντας ανάμεσα στην κατάθλιψη, την απόγνωση, την αυτομαστίγωση και την οργή. Απ’ όλες αυτές τις αντιφατικές ψυχολογικές τάσεις κυριάρχησε αναπόφευκτα η οργή, επειδή το εντεινόμενο οικονομικοκοινωνικό κραχ κατέστησε για πρώτη φορά μεταπολεμικά αδύνατη την αναπαραγωγή της υφιστάμενης κοινωνικής δομής. Το κοινωνικό τοπίο γίνεται ολοένα και πιο εύφλεκτο. Το γεγονός ότι οι λαϊκές αντιδράσεις στην ασκούμενη πολιτική είναι μάλλον σποραδικές δεν είναι καθόλου ένδειξη κοινωνικής ευστάθειας. Το αντίθετο μάλιστα. Οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι καμία κινητοποίηση δεν είναι ικανή να επηρεάσει την κυβερνητική πολιτική, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Το καζάνι, όμως, βράζει. Επιβεβαιώνοντας το βιβλικό ρητό «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι» οι εξουσιαστικές ελίτ αρνήθηκαν εξαρχής να δουν την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, το σύνδρομο εξάρτησης και η καθεστωτική τους τύφλωση τις ωθεί να συμπεριφέρονται με τυχοδιωκτισμό που τρομάζει. Εμμένουν σε μια πολιτική, η οποία παροξύνει το αίσθημα βαθιάς ταπείνωσης κι αδιεξόδου. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, είναι η ενεργοποίηση του ενστίκτου κοινωνικής αυτοσυντήρησης που καθιστά ολοένα και πιο πιθανό το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης, η οποία θα είναι εκ των πραγμάτων τυφλή και βίαιη. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

ENCARDIA, Η ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ / THE DANCING STONE

"Encardia" from Didi on Vimeo.

Το ντοκιμαντέρ "Encardia, η πέτρα που χορεύει" επελέγη για το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα.  Η ταινία εντάσσεται στο Επίσημο Πρόγραμμα.

The documentary "Encardia, the dancing stone" has been selected for this year's 14th Thessaloniki Documentary Festival - Images of the 21st Century. The film is part of the Official Programme.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η απάντηση του Γ. Αγγελάκα ...

Διαβάζοντας την επιστολή απαντηση απολογία του κυρίου Πέτρου κωστοπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.
Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:
''ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…"

Δεν λέω , μπορεί και να'ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας 'δεν μετανοιώνω', αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα απο τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας 80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι χωρίς μνήμη λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.
Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:

Η ζωή είναι μεγάλη
κι αν την κάνεις καρναβάλι
Θα'ρθει η ώρα να χτυπήσεις

το ξερό σου (τ'αδειανό σου;) το κεφάλι"

στην  επιστολή του Π. Κωστόπουλου...

"Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατʼ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση, προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ό,τι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα. Στην προσπάθειά μου αυτή επένδυσα ό,τι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια «γκανιάν», δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του «βλάχου» Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλλυβα σε μια χώρα 10.000.000 ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το «lifestyle» Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά, να με συγχωράτε, δεν ήμουν εγώ αυτός. Το «ΚΛΙΚ» στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995, έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με «συμπαίκτες» τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.

Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απʼ ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή ακροατές. Άλλωστε, αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα.
Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απʼ ευθείας καταθέσεις όχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω «τέρατα» και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.

Η οικονομική πολιτική που ακλούθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσε την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα; Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του ʽ30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του ʼ90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία...

Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω...
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ό,τι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλʼ τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα. Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας έβαλαν τα φέσια γιατί προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα. Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι «καημένοι» που τους έπληξε η κρίση.

Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του «lifestyle». Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο «Κόσμος του Επενδυτή» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο «βλάχο» που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο «lifestyle» δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διαπλοκή. Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλος, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ...
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περιουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απʼ ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις, αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα «κοράκια» πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε, κινητό και ακίνητο, μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περιουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και, αν περίσσευε κάτι, σε άλλους, μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.

Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαραστάθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ό,τι μπορούσαν για να μείνει το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταιρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα «συνεργατών» που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία. Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά «ανακαλύψεων» που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζημίωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία. Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλίρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας περισσεύουν για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.

Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.

Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω, θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός «λαϊκού» τύπου. «Iʼll be back» έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που πια δεν θα είμαι τόσο αφελής...

Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω... Ας έρθει να του τη χαρίσω.

Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια, όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μού φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα... Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το «μηδέν». Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο...

Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.

Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε...